Laatst weer de Elzevier gekocht en een interessant artikel gelezen over Martin Pikaart. Dit is een man waarvoor ik veel waardering kan opbrengen. Hij is een wiskundige en een criticus van het pensioenstelsel en vanaf 2005 voorzitter van het AVV; het alternatief voor de Vakbond.
Het artikel deed mij denken aan een boeiend gesprek wat ik 3 jaar geleden voerde met een ervaren pensioenadviseur / bestuurder.
Mijn standpunt c.q. mening was, dat het pensioenfonds niet moest beleggen om het vermogen te laten groeien. Het pensioenfonds heeft verplichtingen: de pensioenafspraken van de deelnemers waardoor je risico’s zo veel mogelijk moet afdekken. Nou, we weten inmiddels dat de rente alsmaar dalende is en dat de afspraken niet kunnen worden nagekomen. Tja, hier hadden ze niet op gerekend want de verwachtingen waren torenhoog.
Nadat ik aan gaf dat de huidige generatie gepensioneerden enorm heeft geprofiteerd heeft van het systeem: weinig betaald, kort gewerkt en hoge pensioenen werd hij minder aardig. Ik zou de materie niet begrijpen en het collectief loslaten zoals ik gekscherend aangaf, was al helemaal niet realistisch. Waarom dit onderwerp mij boeit? De positie van de jongeren. Ik bedoel dan iedereen onder de 50 jaar. Tenslotte wordt je geacht te blijven werken tot 67. Mijn beeld is dat bestuurders zichzelf erg belangrijk vinden en het is algemeen bekend dat de beloningen binnen de branche hoog zijn. En tegelijkertijd blijft er steeds minder over voor de nieuwe generaties. Is het systeem wel houdbaar? Zorgelijk dat een criticus zoals Martin vaak wordt vermeden. Hij wordt regelmatig verguist door het establishment. Jammer dat mijn gesprekpartner dacht de wijsheid in pacht te hebben.
De gevestigde orde zou kunnen leren van kritische mensen. Sparren met andersdenkende kan interessant zijn en veel opleveren als je er maar voor open staat. Afijn..voor mij had het artikel een hoog ‘zie je wel gehalte’. Ik zag het niet helemaal verkeerd en wat ik zei en dacht sloeg zeker hout.
In mijn beleving treden de gevestigde vakbonden vooral op als belangenbehartigers van hun oudere ledenschare en dit zou best wel eens hun teloorgang kunnen worden.
Het artikel deed mij denken aan een boeiend gesprek wat ik 3 jaar geleden voerde met een ervaren pensioenadviseur / bestuurder.
Mijn standpunt c.q. mening was, dat het pensioenfonds niet moest beleggen om het vermogen te laten groeien. Het pensioenfonds heeft verplichtingen: de pensioenafspraken van de deelnemers waardoor je risico’s zo veel mogelijk moet afdekken. Nou, we weten inmiddels dat de rente alsmaar dalende is en dat de afspraken niet kunnen worden nagekomen. Tja, hier hadden ze niet op gerekend want de verwachtingen waren torenhoog.
Nadat ik aan gaf dat de huidige generatie gepensioneerden enorm heeft geprofiteerd heeft van het systeem: weinig betaald, kort gewerkt en hoge pensioenen werd hij minder aardig. Ik zou de materie niet begrijpen en het collectief loslaten zoals ik gekscherend aangaf, was al helemaal niet realistisch. Waarom dit onderwerp mij boeit? De positie van de jongeren. Ik bedoel dan iedereen onder de 50 jaar. Tenslotte wordt je geacht te blijven werken tot 67. Mijn beeld is dat bestuurders zichzelf erg belangrijk vinden en het is algemeen bekend dat de beloningen binnen de branche hoog zijn. En tegelijkertijd blijft er steeds minder over voor de nieuwe generaties. Is het systeem wel houdbaar? Zorgelijk dat een criticus zoals Martin vaak wordt vermeden. Hij wordt regelmatig verguist door het establishment. Jammer dat mijn gesprekpartner dacht de wijsheid in pacht te hebben.
De gevestigde orde zou kunnen leren van kritische mensen. Sparren met andersdenkende kan interessant zijn en veel opleveren als je er maar voor open staat. Afijn..voor mij had het artikel een hoog ‘zie je wel gehalte’. Ik zag het niet helemaal verkeerd en wat ik zei en dacht sloeg zeker hout.
In mijn beleving treden de gevestigde vakbonden vooral op als belangenbehartigers van hun oudere ledenschare en dit zou best wel eens hun teloorgang kunnen worden.
0 reacties