Problemen als uitdagingen zien = perspectief creëren en zelfregie vergroten

1 sep 2019

Foto

De vakantie is weer voorbij en afgelopen vrijdag zat ik met een paar vakgenoten te proosten op een zonovergoten terras. En natuurlijk hadden we het ook over ons vak van Loopbaan- en Re-integratiecoach. Ik vertelde over mijn visie en had gelijk inspiratie voor een nieuw blog. Hierbij dacht ik aan het boek van Fredrike Bannink wat in mijn werkkamer ligt: ‘Oplossingsgerichte vragen’. ​Vanuit de oplossingsgerichte gespreksvoering stel ik namelijk als doel om de cliënt vooral het werk te laten doen. Deze vorm van gespreksvoering is meer gericht op de sterke punten van de cliënt dan op zijn/haar problemen. ​Deze benadering levert veel op: 

  • Meer positiviteit in de gesprekken en daardoor dus ook meer energie voor beide partijen;
  • Kortere gesprekken omdat je niet te lang stilstaat bij de gehele geschiedenis;
  • De zelfredzaamheid van de cliënt wordt in het gesprek versterkt; 
  • Het zelfvertrouwen van de cliënt neemt toe. 


Wat de uitgangspunten zijn van oplossingsgericht coachen?

  • Er moet sprake zijn van intrinsieke motivatie;
  • Met een respectvolle manier met elkaar in gesprek treden;
  • De houding van de coach is nieuwsgierigheid. 

Eigen Regie is ontzettend belangrijk en kun je dus bereiken door het toepassen van oplossingsgerichte gespreksvoering. Je kijkt dan naar de mogelijkheden van de cliënt in plaats van naar de beperkingen. En in mijn zoektocht naar een model waarin alle uitgangspunten terugkomen stuitte ik op de organisatiepsycholoog Coert Visser. Hij verwijst ook naar de groeimindset; praat over waar de cliënt naar toe wil. Voor mij een heel herkenbaar model omdat ik vanuit mijn rol als loopbaanbegeleider/re-integratiecoach en performancemanager veel gebruik maak van oplossingsgerichte vragen. 

Ik vroeg laatst aan een cliënt hoe zijn leven er in zijn beleving uit zou zien als alle ellende achter de rug zou zijn. De cliënt schetste hiermee zijn gewenste toekomst en bleef niet hangen in de problematiek. Ik vroeg: ‘geef eens een cijfer tussen
0-10 om aan te geven waar je nu staat’. En ik vroeg hoe dat cijfer in het begin was. Dit zijn schaalvragen die mij inzicht gaven in het effectief copingsgedrag van de cliënt. Omdat we een vervolgafspraak hadden staan vervolgde ik mijn vraagstelling: ‘Stel nu dat je dan op een hoger cijfer zit. Wat zou je anders gedaan hebben dan nu?’

Gedragsverandering is boeiend en ik kijk altijd naar het eigen gedrag in relatie tot de omgeving waarin mijn cliënten functioneren. Een positieve benadering (complimenten, succesmomenten) om de innerlijke criticus te omzeilen werkt hierbij.
Welke vragen ik zo al stel? 

  • Wat merkt jouw omgeving ervan dat je deze stap hebt gezet?
  • Heb je van iemand recent nog een compliment gekregen? 
  • Hoe zouden anderen merken dat je deze stap hebt gezet? 
  • Is het zichtbaar voor anderen? 

En zo zijn er ook vragen te stellen die te maken hebben met herstelgedrag na een burn-out. Bijvoorbeeld waarin de cliënt van mening is dat de burn-out is ontstaan door het werken onder supervisie van een vervelende manager;
‘Wat heb je de afgelopen twee maanden gedaan om weer vooruit te komen?’en Wat kan jij zelf anders doen?’
 

Door je te richten op het hier en nu en de toekomst blijft de positieve energie behouden. Niet graven naar het hoe en waarom maar …….wat wil je voor het probleem in de plaats? Daarmee wordt al direct de toon gezet.
In mijn rol als begeleider heb ik cliënten echt zien vliegen op het moment dat ze weer in een goede, positieve flow kwamen. En dat is nu precies de reden dat ik doe wat ik doe!


0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *